مجله خبری مساجد

با استارت ماه رمضان، آن فرصت که تلفن همراه‌های هوشمند و ساعت‌های ظریف خلا، خیلی از عموم به اهالی‌ها مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد می‌سپردند که آن‌ها‌را موقع سحر از خواب بیدار نمایند. یا این که مؤذن مسجد، دو توشه اذان می‌اذعان کرد یک توشه برای بیدار شدن هم محلی‌ها و توشه دیگر در حین نماز صبح.

در قبلی‌های دورتر، هر که صدای خیر داشت، دعایی رمز بام منزل‌ها میخواند که با شنیدن آن عموم از خواب بیدار می‌شدند یا این که به ضربه‌هایی را به درب منزل‌ها می‌زدند تا کلیه برای میل کردن سحری مهیا شوند. الان دیگر این ترسیم برچیده گردیده و کلیه با زنگ موبایل تلفن همراه یا این که ساعت از خواب بیدار می گردند.از سایر مراسم پیشین ماه رمضان که فی مابین خیلی از بزرگترها هنوز هم شایع میباشد آشتی دادن عموم با یکدیگر میباشد زیرا معتقدند که چنانچه مؤمنی سه روز با کسی قهر باشد، نماز و روزه‌اش قبول نمی شود، به همین عامل این مراسم پیش از آغاز ماه رمضان ایفا میشد و اشخاصی که با یکدیگر مشکلی داشتند یا این که کدورتی در بین آنان بود را آشتی می‌دادند.

دیدن ماه جدید در حال حاضر با وجود تمامی تکنولوژی‌هایی که برای آن وجود داراست هم به یک ترسیم تبدیل گردیده است و تمامی در انتظار می مانند تا از مراجع قانونی حلول ماه رمضان اعلام گردد. در قبل به شخصی که دیدن ماه بر وی مسلم می شد، اعلم بلد می‌گفتند وی به بلندی یا این که پشت بامی میرفت و چنانچه ماه تازه را می‌روئت کرد، با تلاوت خطبه‌ای استارت ماه را اعلام می کرد. بعد مؤذن اذان مغرب و عشا را می‌بیان کرد و عموم هم متوجه می‌شدند که پیش از طلوع صبح، فردا بایستی برای سحر از خواب بلند شوند. البته در‌حالتی که ماه پس از آخر شب چشم میشد، آن را با نقاره زنی اعلام می‌کردند.

بین ترکمن هاست ترسیم میباشد که هر کسی زودتر ماه را ببیند سوره بقره را میخواند و بر این اعتقاد میباشد که بصیرت‌اش خوب گردد و اجر بیشتری می برد.

شوخوانی همسایه خراسان
شوخوانی در استان خراسان جنوبی، قانونی میباشد که هنوز در برخی از روستاها جاری ساختن می گردد. درین آئین، هنگام سحر، سه سکو، طبلی را به صدا در می آورند: توشه اولیه برای بیدار شدن، توشه دوم برای سحری تناول کردن و توشه سوم برای نماز قرائت میباشد. البته این طبل زدن‌ها هم پا با صدای مناجات و دعایی میباشد که یکی‌از مردان روستا با صدای بهتر خودش می خواند و عموم را به بیدار شدن و روزه به چنگ آوردن تشویق می‌نماید.

اگرچه در شهرهای دیگر طبل به صدا در می‌آوردند البته تهرانی‌های قدیم یادشان میباشد که هنگام سحر و حتی افطار، توپ در می‌کردند این صدای شلیک توپ از میدان توپخانه شنیده می شد و توپ‌های مشقی وظیفه داشتند مانند ساعت به عموم اعلام نمایند که چه وقتی از شبانه روز میباشد. در حین ماه رمضان در کشور‌ایران، چه موقع سحر و چه موقع افطار، هم محلی‌ها وظیفه داشتند در شرایطی‌که غذایی می‌پزند که بوی متعددی داراست، آن را با همسایگان خویش نصیب نمایند. این حادثه فی مابین زابلی‌ها و سیستانی‌ها هنوز هم رایج میباشد و به بردن خوراک به در منزل‌های اهل یک محل در ماه رمضان «آرک» می گویند. با این دین، کسانی که در منزل غذایی برای تناول کردن ندارند از این سفره بی‌سود نمی‌ماندند. هنوز خیلی از مردان و زنان زابلی هنگام سحر و افطار قطعاً یک ظرف آش، شله رنگ زرد یا این که فرنی هم برای همسایگانشان می‌پزند و می‌فرستند. این آئین در بین عموم استان لرستان «کاسم سا» اسم دارااست.عموم استان آذربایجان شرقی در ماه رمضان سنت کیسه دوزی را دارا‌هستند که عمر متعددی دارااست. در واپسین آدینه ماه رمضان، ۲۷ رمضان یا این که واپسین پنج‌شنبه ماه، زنان و دختران در مسجد گرد هم میایند و هر خانواده برای خویش، کیسه‌ای میدوزد. بعد پاره ای پول در آن ریخته و دعا می خوانند و آن را تا سال دیگر در صندوقچه‌ای نگه می‌دارا هستند. به‌این کیسه‌ها کیسه برکت میگویند. البته این دین در بین سمنانی‌ها هم وجود داراست و با رفتن به مسجد و دوختن کیسه و پول گذاشتن باطن آن، بر این باورند که برکت به معاش آن‌ها تا سال دیگر خواهد رسید.

با استارت ماه رمضان، آن فرصت که تلفن همراه‌های هوشمند و ساعت‌های ظریف خلا، خیلی از عموم به اهالی‌ها مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد می‌سپردند که آن‌ها‌را موقع سحر از خواب بیدار نمایند. یا این که مؤذن مسجد، دو توشه اذان می‌اذعان کرد یک توشه برای بیدار شدن هم محلی‌ها و توشه دیگر در حین نماز صبح.

در قبلی‌های دورتر، هر که صدای خیر داشت، دعایی رمز بام منزل‌ها میخواند که با شنیدن آن عموم از خواب بیدار می‌شدند یا این که به ضربه‌هایی را به درب منزل‌ها می‌زدند تا کلیه برای میل کردن سحری مهیا شوند. الان دیگر این ترسیم برچیده گردیده و کلیه با زنگ موبایل تلفن همراه یا این که ساعت از خواب بیدار می گردند.از سایر مراسم پیشین ماه رمضان که فی مابین خیلی از بزرگترها هنوز هم شایع میباشد آشتی دادن عموم با یکدیگر میباشد زیرا معتقدند که چنانچه مؤمنی سه روز با کسی قهر باشد، نماز و روزه‌اش قبول نمی شود، به همین عامل این مراسم پیش از آغاز ماه رمضان ایفا میشد و اشخاصی که با یکدیگر مشکلی داشتند یا این که کدورتی در بین آنان بود را آشتی می‌دادند.

دیدن ماه جدید در حال حاضر با وجود تمامی تکنولوژی‌هایی که برای آن وجود داراست هم به یک ترسیم تبدیل گردیده است و تمامی در انتظار می مانند تا از مراجع قانونی حلول ماه رمضان اعلام گردد. در قبل به شخصی که دیدن ماه بر وی مسلم می شد، اعلم بلد می‌گفتند وی به بلندی یا این که پشت بامی میرفت و چنانچه ماه تازه را می‌روئت کرد، با تلاوت خطبه‌ای استارت ماه را اعلام می کرد. بعد مؤذن اذان مغرب و عشا را می‌بیان کرد و عموم هم متوجه می‌شدند که پیش از طلوع صبح، فردا بایستی برای سحر از خواب بلند شوند. البته در‌حالتی که ماه پس از آخر شب چشم میشد، آن را با نقاره زنی اعلام می‌کردند.

بین ترکمن هاست ترسیم میباشد که هر کسی زودتر ماه را ببیند سوره بقره را میخواند و بر این اعتقاد میباشد که بصیرت‌اش خوب گردد و اجر بیشتری می برد.

شوخوانی همسایه خراسان
شوخوانی در استان خراسان جنوبی، قانونی میباشد که هنوز در برخی از روستاها جاری ساختن می گردد. درین آئین، هنگام سحر، سه سکو، طبلی را به صدا در می آورند: توشه اولیه برای بیدار شدن، توشه دوم برای سحری تناول کردن و توشه سوم برای نماز قرائت میباشد. البته این طبل زدن‌ها هم پا با صدای مناجات و دعایی میباشد که یکی‌از مردان روستا با صدای بهتر خودش می خواند و عموم را به بیدار شدن و روزه به چنگ آوردن تشویق می‌نماید.

اگرچه در شهرهای دیگر طبل به صدا در می‌آوردند البته تهرانی‌های قدیم یادشان میباشد که هنگام سحر و حتی افطار، توپ در می‌کردند این صدای شلیک توپ از میدان توپخانه شنیده می شد و توپ‌های مشقی وظیفه داشتند مانند ساعت به عموم اعلام نمایند که چه وقتی از شبانه روز میباشد. در حین ماه رمضان در کشور‌ایران، چه موقع سحر و چه موقع افطار، هم محلی‌ها وظیفه داشتند در شرایطی‌که غذایی می‌پزند که بوی متعددی داراست، آن را با همسایگان خویش نصیب نمایند. این حادثه فی مابین زابلی‌ها و سیستانی‌ها هنوز هم رایج میباشد و به بردن خوراک به در منزل‌های اهل یک محل در ماه رمضان «آرک» می گویند. با این دین، کسانی که در منزل غذایی برای تناول کردن ندارند از این سفره بی‌سود نمی‌ماندند. هنوز خیلی از مردان و زنان زابلی هنگام سحر و افطار قطعاً یک ظرف آش، شله رنگ زرد یا این که فرنی هم برای همسایگانشان می‌پزند و می‌فرستند. این آئین در بین عموم استان لرستان «کاسم سا» اسم دارااست.عموم استان آذربایجان شرقی در ماه رمضان سنت کیسه دوزی را دارا‌هستند که عمر متعددی دارااست. در واپسین آدینه ماه رمضان، ۲۷ رمضان یا این که واپسین پنج‌شنبه ماه، زنان و دختران در مسجد گرد هم میایند و هر خانواده برای خویش، کیسه‌ای میدوزد. بعد پاره ای پول در آن ریخته و دعا می خوانند و آن را تا سال دیگر در صندوقچه‌ای نگه می‌دارا هستند. به‌این کیسه‌ها کیسه برکت میگویند. البته این دین در بین سمنانی‌ها هم وجود داراست و با رفتن به مسجد و دوختن کیسه و پول گذاشتن باطن آن، بر این باورند که برکت به معاش آن‌ها تا سال دیگر خواهد رسید.